Dag 22 Gili Air-Denpasar-Amsterdam 14/11

14 november 2019 - Gili Air, Indonesië

De laatste ochtend breekt aan, snik. Ik wil hier echt nog niet weg, het is zo’n leuk eiland en de perfecte eindbestemming om te chillen en relaxen. k zeg Chris en Simon nog even gedag tijdens mijn ontbijt en maak een praatje met een Berlijnse vrouw die net gearriveerd is. Daarna besluit ik nog even te gaan snorkelen en zonnen. Ik heb een nieuw bootticket gekocht met de golden queen omdat het ticket wat ik had met de boot van 15.00u misschien krap wordt kwa tijd. (Chris deed er 5 uur over ipv 3,5u en ik vlieg om 20.25u) deze boot vertrekt iets eerder om 12.50u en dat is safer.

Heel veel tijd heb ik deze dag dus niet. Maar als ik snorkel wordt ik beloond met een turtle die ineens aan komt zwemmen. En daarna volgt er nog één. Ze knabbelen aan het koraal, leuk. En even verderop zie ik heel veel kleine gekleurde vissen onder een boot hangen en als de boot weg vaart zit de hele school ineens onder mij, ik ben er onderdeel van geworden en ze zwemmen op centimeters afstand van mijn handen. Zo mooi, wat een prachtig afscheidskadootje denk ik. Als ik het water uit loop staat Nynke (mijn ex collega) daar toevallig weer en maak ik nog even een praatje. Daarna loop ik terug naar Salim cottages waar ik op de strandstoel plof en een drankje bestel. De jongen van de bar kent me inmiddels en maakt een praatje en ik zeg dat ik vandaag naar huis ga. Dan begeef ik me naar mijn kamer, neem een douche, pak alles in, betaal en regel opnieuw een paardenkoetsje want degene die zei dat ie zou wachten is ineens vertrokken. (Manta dive belt en checkt me ook alvast in voor de boot)

En dan haal ik snel een biertje aan de bar, zeg Chris en Simon gedag die haaien gezien hebben tijdens hun duik, en stap in t koetsje dat net aan komt rijden. Hij neemt de weg binnendoor omdat de strandweg open gebroken is dus we hebben de gezellige straatjes met winkeltjes en barretjes/restaurantjes. De belletjes rinkelen gezellig van t koetsje en t paardje draaft vrolijk, maar ik ben niet blij. En wanneer dan de jongen van de bar bij Salim mij naroept met een vrolijk bye bye en mij na zwaait als hij me langs ziet komen rijden, wordt ik een beetje emotioneel/verdrietig.

De golden queen doet haar naam eer aan. Ik zie weer drie meiden die ook mee waren met Wanua en zeg ze gedag. Zij reizen verder naar Nusa Penida. De boot komt aanvaren met luide muziek alsof er een party gaande is. Vanaf Lombok, waar we eerst heen varen, mag je op het dak zitten, dus dat doe ik graag. De muziek knalt door de boxen en je wordt verzorgd met drankjes/biertjes dus het laatste boottochtje is net een afscheids feestje, ik zit heerlijk met wapperende haren in de wind en een biertje te genieten. Maar na ruim 1,5 uur varen is het echt voorbij en stap ik in de shuttlebus naar Denpasar. Daar wordt ik na 2 uur rijden veel te vroeg bij de luchthaven afgezet (maar dat was voor t goede doel 😉)

Ik vermaak me met een beetje mijmeren, me omkleden alvast voor t koude Nederland terwijl ik me al zwetend in een lange broek hijs (bah) en shoppen. De vlucht valt uiteindelijk kwa duur mee maar we hebben de hele weg veel turbulentie. Ik zit naast een bescheiden Belg van middelbare leeftijd die twee weken lang op Flores gereist heeft. Terwijl ik een filmpje kijk met koptelefoon op valt t vliegtuig ineens naar beneden en begint te schokken  en schudden. Ik schrik er ontzettend van en mijn hart bonst als een gek in mijn keel. De belg en ik kijken elkaar met grote ogen aan, althans ik zeker. Ik weet dat t geen kwaad kan, onstabiele lucht, maar t voelt alsof we ieder moment neer kunnen storten. Ik hoop dat t snel voorbij is en praat mezelf weer rustig. In t vliegtuig is het ondertussen doodstil. Als we weer in rustigere luchtlagen zitten, zegt de Belg tegen mij dat hij het nog nooit zo erg heeft mee gemaakt en ik beaam dat. Vervolgens zeg ik dat iedereen wel heel rustig is gebleven en dat er niemand heeft gegild. De Belg zegt wijselijk niks en kijkt mij op een bepaalde manier aan waardoor ik mij realiseer dat ik degene ben die gegild heeft op t moment dat t vliegtuig viel, haha. 

Wanneer we geland zijn duurt t lang voor de bagage komt. Ik informeer de Belg welke trein hij kan nemen, hij neemt de trein naar België, de intercity direct is het snelst maar hij mist de eerste trein die vertrekt door t lange wachten op de bagage. Ik heb mijn backpack als eerste en loop naar de uitgang waar mijn pa op me staat te wachten. T voelt niet fijn om de Belg zo alleen achter te laten en we wachten bij de uitgang op hem en lopen samen naar de kaartjesautomaten van de NS. Mijn vader stelt zich direct voor als Kees en de Belg als Wim. Haha, dat voorstelrondje hadden we nog niet gedaan, Wim dus, hoi ik ben Sandra. 😊 We helpen Wim met t kopen van een kaartje.
En dan is de vakantie echt voorbij. Het is super leuk geweest en smaakt naar meer. Misschien kom ik er nog eens terug, dag Wim, dag Bali en dag Indonesië.