Dag 21 Gili Air 13/11

14 november 2019 - Gili Air, Indonesië

Vandaag is alweer de laatste volle dag in Gili Air, wat is de tijd voorbij gevlogen.

Na het ontbijt bij Manta dive resort zit ik om 8.30u klaar voor de briefing. Ik duik/buddy weer met Chris en twee anderen uit Engeland en Noorwegen. Onze instructeur legt uit wat we kunnen verwachten over de duikplek, hoe diep we gaan,  het leven onder water enz. Hij heeft het vooral over de current/stroming die erg sterk kan zijn en wat je dan het beste kan doen en ik wordt daar altijd een beetje nerveus van. Op deze plek kunnen haaien zitten (denk aan kleine white of black tip reef sharks) en Chris wil er dolgraag één zien. Ik zeg dat Asja (onze vorige instructeur) zei dat er niet zo lang geleden bij Nusa Penida een white shark is gespot. Chris reageert hierop dat, als hij die tegen komt hij dan gelijk een ‘emergency ascent’ maakt, of hij verschuilt zich achter mij en gebruikt mij als levend schild, haha.

Natuurlijk staat er bijna geen stroming en het wordt een hele relaxte duik. We laten ons gewoon lekker drijven. Aan onderwaterleven is er niet veel bijzonders, het gewone algemene spul, wat niet wil zeggen dat het niet mooi is. We gaan naar 31m diep maar daar is eigenlijk niet zoveel te zien, hogerop is het beter. Chris verveelt zich en als ik onderwater het gebaar maak of alles okee is laat hij zich ‘half dood’ achterover hangen met spartelende gebaren. Ik moet erom lachen, en kan het dan natuurlijk niet laten om even later het gebaar te maken dat ik iets zie en ik wijs naar het diepe blauw. Ik zie Chris eerst kijken, tot ik het gebaar maak van haai en dan dat van grote (lees witte) haai. Dan heeft ie natuurlijk wel door dat het een geintje is. Ik heb nog nooit zo’n buddy gehad, maar het is wel leuk zo.
Daarna lunchen we samen door wat eten bij een lokaal tentje te kopen. Het is mijn laatste duik want ik wil nog wat relaxen en zonnen en misschien wat shoppen op mijn laatste dag. Maar eigenlijk baal ik dat ik niet meer ga duiken, ik heb het ‘duikgevoel’ eindelijk weer te pakken. De middag duik is een drift duik langs een wall, de Gili Air wall, en dat lijkt me een mooie afsluiter, dus ik besluit toch om mee te gaan. Misschien best een goede beslissing want er komt vanuit Lombok een donkere lucht aan en het onweert daar, dus waarschijnlijk gaat het hier regenen. Last minute komt er nog een duiker bij, ik ben zijn naam kwijt. Hij zegt al dat hij de vorige keer wat last had met klaren maar dat het verder okee ging. 

Het eerste stuk is geen wall maar een glooiende zandheuvel met koraalblokken erop. Voor het eerst hebben we ‘slecht’ zicht, zo’n 10-12m en er staat hier ook een sterke stroming. Dus we laten ons met de stroom meedrijven. Dat is heel relaxed tot er ineens een groot koraalblok ligt waar je niet tegenaan wilt botsen, maar waar de current je wel mee naar toe neemt, dan toch even snel bedenken hoe je die t best kan ontwijken. Eromheen of omhoog 😊 Ik vraag een paar keer aan de andere jongen of het okee gaat en hij zegt van wel, heeft wat moeite met klaren maar gaat verder goed. Als we de wall bereikt hebben driften we er lekker langs. Chris zit te geinen en maakt borstcrowl bewegingen onder water. Ik besluit dan maar de rugcrowl te doen, haha. Helaas moeten we onze duik snel afbreken want de jongen voelt zich niet goed, ik zie hem in paniek naar de instructeur zwemmen die hem probeert te kalmeren maar ze gaan ineens snel omhoog dus wij volgen maar. Wel jammer ik dook net lekker en heb het duikgevoel weer helemaal te pakken, maar voor de jongen heel vervelend. (en ik snap het ook wel want dit is geen relaxte duik door t slechte zicht en de stroming) Wij kunnen niet zoveel dus Chris gaat lekker door met geinen, hij trekt me aan mijn vin of ‘duwt’ me onder tijdens de ‘korte’ safety stop. Aan boord krijgt de jongen nog zuurstof, later gaat het gelukkig beter,  er is niks ernstigs.

Ondertussen heeft Simon (de Aussie) zijn open water gehaald en we tractoren hem op een biertje bij de duikschool en proosten erop tot hij zegt dat hij nog een examen moet doen en officieel nog niet geslaagd is. Het biertje geeft hij niet terug, haha.
‘s Avonds spreken we af bij Mowies aan het strand om samen te eten. (Met Simon en Chris) Ik ga eerst nog wat shoppen, de stroom is weer eens uitgevallen en sommige straatjes zijn stikdonker, ik zie echt geen hand voor ogen. Op goed geluk fiets ik langzaam over de onverharde weg, een beetje mopperend over de duisternis. Dan doet zowaar mijn licht van de krakkemikkige fiets het, die had ik nog niet aangezet, en dat helpt enigzins. Als ik denk binnendoor naar Mowies te fietsen neem ik een verkeerde afslag en wanneer ik stop om op mijn Google maps te kijken, wordt ik ineens gedag gezegd door een oud collega Nynke van Visio die inmiddels met man en kinderen in Bali blijkt te wonen. Ze zijn hier op Gili Air even op ‘vakantie’ . Da’s toevallig zeg. Daarna fiets ik verder maar ik heb geen bereik meer dus rijd ik op geheugen met het kaartje in mijn hoofd over n stikdonker paadje wat gelukkig de goede weg blijkt te zijn en zo arriveer ik bij Mowies.

Het is echt een hele fijne laatste avond. Chris en Simon zijn heel erg relaxed en hebben hetzelfde gevoel voor humor. Ik kan ze niet altijd volledig volgen in t Engels, ze praten snel, maar het meeste begrijp ik wel. We zitten heerlijk onderuitgezakt op zo’n zitzak op t strand met een bintang (biertje). Het eten is goed, we hebben een paar starters met springrolls en sushi en ik heb de nasi als main dish, en die is echt heel lekker en goed pittig gekruid. Daarna verhuizen we naar een paar tentjes verder waar een ‘bandje’ speelt, twee mannen met gitaar en ze spelen allemaal oude covers op hun eigen manier wat best grappig is. Ik heb geen geld meer, want ik moest mijn booticket betalen en de ATM deed t niet vanwege de stroomstoring, maar Chris trakteert. Ik bestel ‘mangojuice’ maar hij zegt dat dat echt niet kan op mijn laatste avond, dus krijg ik een coctail, de ‘hot mango coctail’ iets met whiskey, mango en chili en dat smaakt best goed. Twee coctails zelfs 😉 Zoals ik al zei, het is gewoon een hele fijne relaxte avond en zo riond 23.30u lopen we gezamenlijk terug naar ons hotel. We hebben nog licht van mijn fiets. 😊

Foto’s

1 Reactie

  1. Ton Swan:
    14 november 2019
    12 meter... slecht zicht? Daar misschien wel maar hier teken ik ervoor hahaha