Dag 9 Ubud-Nusa Lembongan 1/11

Ik sta vanmorgen vroeg op omdat ik om 10.30u wordt opgehaald voor de boot naar Nusa Lembongan. Voor het eerst zie ik de aapjes uit het monkeyforest in de tuin rennen, leuk. (Daar staat dit hotel bekend om) Als ik ingepakt ben rijd ik naar de lokale groente fruit en levensmiddelenmarkt die morgens vroeg gehouden wordt van 7.00 tot 9.00u (Daarna wordt het een toeristenmarkt) en ik bezoek nog even de watertempel in Ubud met zijn mooie vijver met lotusbloemen + het paleis.
Ik drink ergens koffie en besluit om even voor tienen terug te rijden naar het hotel en mijn scooter in te leveren, maar mijn scooter is weg. Hij staat niet meer op de plek waar ik hem neergezet heb. (Alle scooters zijn daar weg) Ik vermoed dat ze hem verplaatst hebben, maar waarheen? 

Ik kan hem niet meer vinden en er staan rijen dik met scooters. (Dit had ik even niet bedacht) Ik ga maar eens vragen en er blijkt een mannetje rond te lopen die je scooter weer uit de rij vist. Hij zoekt mee, maar hij blijft onvindbaar. Ineens zie ik hem staan helemaal achteraan, ingebouwd door vele andere scooters. Voor 5000r rijd hij mijn scooter eruit. Dan heb ik opeens haast. Ik moet bij de scooterverhuur nog 1 dag extra betalen maar er is niemand aanwezig van de verhuur. Ik spreek twee mensen aan. Eentje zegt dat ik even moet wachten, hij gaat iemand zoeken. Alleen ik heb nu geen tijd meer om te wachten en dat zeg ik ook, maar dan natuurlijk in het Engels. Hij knikt begrijpend, de betaling laat ik erbij zitten, ik heb de scooter een halve dag langer en ik denk niet dat deze man gaat begrijpen wat ik bedoel als ik over extra betalen begin. Ik spring toch maar achterop de taxiscooter naar mijn hotel ook al is het vlakbij, ik ben bang dat ik anders te laat ben wanneer ik ga lopen. Mijn spullen staan al ingepakt in de kamer, ik gris ze bij elkaar en sta precies om 10.30u in de lounge van het hotel. Pfffff, gelukt 😅

Natuurlijk vertrekken we pas om 11.10u haha. Mijn indruk was dat de Balinezen altijd heel erg op tijd zijn, althans dat was in Canggu. Vandaag is dat niet zo. Ik zit naast een Nederlandse in de minibus en zij blijkt al ruim een jaar op reis te zijn. Ze is op de Gili 🌴 eilanden blijven plakken en daar duikinstructeur geworden. Leuk om even te kletsen, ik krijg nog wat (scooter en reis) tips. Rond 12.50u worden we bij de haven van Padang afgezet. Zij haast zich naar de boot voor Gili maar ik hoor dat mijn boot pas om 14.00u vertrekt. Het is snikheet dus ik zoek een restaurantje op waar ik rustig kan zitten en bestel een curry. Even voor tweeën zit ik op de pier waar het een drukte van belang is met reizigers. Boten komen en gaan, maar niet die van ons. We hebben de ‘fast boat’ Nou, erg fast is ie niet. Ik voel me niet top, het is veel te warm en het wachten is vervelend en ik ga me er niet beter op voelen. Vooral omdat ik eigenlijk niks weet, ik heb geen vertrektijd, ik heb geen ticket -behalve een groen label wat het toegangsbewijs voor de boot is maar waar niks op staat- ik heb alleen een geel stickertje op mijn shirt met JB er op gekregen. De trip is door mijn hotel geboekt en ik heb alleen de pick up tijd gehad.

Naast mij zit een jongen uit India met ook een geel stickertje en moet met dezelfde boot mee. Er blijven een paar handjes vol passagiers over. De gele stickertjes ‘gang’ 😉 Er ontstaat een gesprek tussen mij, de jongen en een Colombiaans/Argentijns stelletje, dat maakt het wachten draaglijk. En natuurlijk de dagelijkse verkooptaferelen van de vrouwen met sarongs, sierraden, beeldjes enz. Ik krijg een ketting van een lief oud vrouwtje, it’s for good luck zegt ze. Ik durf niet te weigeren want het klinkt zo gemeend. Als ik dit later in het Engels vertel aan het stel (omdat ik me er wat ongemakkelijk bij voel) wijst de colombiaanse jongen naar zijn vriendin en nog iemand anders, ze hebben allemaal een ketting om hun nek hangen, ik ben niet de enige die een ketting heeft gekregen. 😀

Rond 15.30u arriveert de boot eindelijk. Die vaart daarna wel lekker hard, gaat er nog iets ‘snel’ vandaag. De andere 3 moeten verder naar nusa penida en ik stap uit. Ik had gedacht lekker op tijd in Lembongan te zijn maar het is rond 16.45u als bij mijn verblijf arriveer. Ik blijk de enige gast te zijn. Verder is het er nagenoeg uitgestorven dus ik ben niet zo happy. De jongen die mij verwelkomd is aardig maar zijn Engels is niet al te goed. Het hotel heeft een excursiebalie en zou ook duikexcursies regelen, alleen weet hij er niks vanaf. En, ik ook niet, ik zit niet in de buurt van het strand, geen idee waar ik heen moet om een duikschool te vinden. Plus dat het al bijna 17.00u is, dus waarschijnlijk gaan de meeste scholen zo dicht. Tegen zessen vraagt hij wat ik ga doen, Watch the sunset?’ Ik heb eigenlijk geen idee maar dat lijkt me een goed plan. Vanaf Sandy beach heb je mooi uitzicht op de zonsondergang en het is 10-15 min lopen zegt hij. Het is een mooi wit strandje met een leuke strandtent en ik zie dat de devils tail er vlakbij is, een rotspunt van waaraf veel mensen naar de zonsondergang staan te kijken.

Ik heb de weg goed bekeken die ik gelopen heb en hoef terug alleen maar rechtdoor te lopen. Ondertussen is mijn telefoon leeg, ik had niet door dat hij nog zo weinig batterij had. Terug de weg vinden in het donker blijkt toch best lastig, ik kan het hotel niet meer vinden. Ik loop een paar keer verschillende straten heen en weer, wordt ondertussen gek van mijzelf, en vind nadat ik de weg en een kaartje gevraagd heb mijn hotelletje waar ik in het donker al twee keer langs gelopen ben 🙀😾