Dag 8 Ubud 31/10

31 oktober 2019 - Ubud, Indonesië

Vandaag sta ik op tijd op. Het plan is om vroeg naar de markt te gaan maar ik zie dat het bewolkt is en besluit de Campahuang Ridge Walk te gaan hardlopen. Dat was oorspronkelijk het plan voor morgen. De wandeling schijnt erg mooi te zijn en het is erg afzien in de brandende zon, dus perfect nu het bewolkt is. Evengoed is het hardlopend nog veel te warm, maar ja. Dan maar regelmatig stoppen en een flesje water mee. Ik rijd erheen op de scooter en knoop mijn sleutel aan mijn schoenveter vast omdat ik anders bang ben dat ik hem uit mijn zak verlies. De wandeling is niet zo mooi als ik had verwacht, het zou mooi groen meten zijn met tropisch woud maar evengoed is er bijna overal wel bebouwing of er wordt gebouwd. Maar prima om te hardlopen. Ik loop wat verder door (de route is slechts 2km) en ga dan dezelfde weg weer terug. Aan het einde (of begin) stroomt een riviertje dus ik klauter langs de begroeing naar beneden om even bij te komen met mijn verhitte hoofd en af te koelen bij het water. Heerlijk plekje! Op n gegeven moment heb ik het gevoel dat er iemand achter mij staat maar ik zie niemand. Als ik een selfie maak van mij bij het riviertje zie ik iets wits op de achtergrond. Het lijkt een watervalletje maar dat kan niet. Ik kijk om en er staat achter mij een eindje verder op een Balinees te wachten en ik zie een emmertje met kleding staan. Hij spreekt geen Engels dus ik vraag of hij zijn kleren gaat wassen en maak het ‘wasgebaar’. Hij lacht en knikt van ja. Blijkbaar wacht ie netjes tot ik weg ben. Dus klauter ik weer omhoog. Als ik bij mijn scooter sta zit mijn sleutel niet meer aan mijn schoen vast. Wat de f.....

Hoe kan dat? Ik bedenk dat dit een leuk dagje kan worden, mijn tas zit namelijk ook in de scooter onder de zitting en die zit op slot. Ik vraag bij het koffietentje of ze naar de scooterverhuur willen bellen, want ik kan niet meer met mijn eigen tel. bellen. (Moet nog even uitvinden waarom die het niet doet, moet iets met de instellingen zijn) ze gaan bij de verhuur kijken of ze een reservesleutel hebben, maar dan moet ik eerst de code van mijn nummerplaat doorgeven. Terwijl ik dat aan het doen ben komt er ineens iemand aan die roept: ‘Did you loose your key?’ Ik zeg ‘Yes’ en zowaar heeft hij mijn sleutel gevonden! Ik bedank hem met een grote glimlach! Hoe kan dit, over geluk gesproken. Met dit soort dingen heb ik altijd heel veel geluk!
Ik besluit er maar even een koffie op te drinken bij het tentje waar ze voor me gebeld hebben Lucky me 😊 

Daarna neem ik een frisse douche, bestel ik een ontbijtje bij een leuk tentje en tuf ik daarna op de scooter naar the holy water temple (Pura Tirta Empul) Er is daar een natuurlijke waterbron en het water is dus ‘heilig’ Er zijn daar verschillende baden die ze gebruiken bij ceremonies, maar ze zijn ook opengesteld voor het publiek. Er zijn 3 baden, bad 1 met 13 bronnen. Bad 2 met 2 bronnen en bad 3 met een stuk of 5/6 bronnen waarvan we alleen de eerste bron mogen gebruiken, de rest is voor ceremoniën. Bron 11 en 12 uit het eerste bad worden bij begrafenissen gebruikt. Je mag de tempel alleen in met gepaste kleding en een sarong om, dus die komt goed van pas. Als ik binnen ben zoek ik een gids, want ik weet niets van het ritueel en ik wil niet zomaar alle toeristen volgen zonder dat ik weet wat ik aan het doen ben. Die zie ik natuurlijk nergens, dus spreek ik een Balinese jongen aan en hij zegt dat hij me wel wil gidsen voor een tip. Prima! Hij zegt dat het ritueel vooral om de spirituele ervaring gaat. Dus wat wil je dat er gebeurd? Als eerste voordat we de baden in gaan bedanken we de god Indra die zich daar dus ergens bevind. Dat doen we met een offer die hij voor me regelt. Dan zijn de eerste 10 bronnen voor de reiniging van het lichaam. (Bron 1 en 11 en 12 slaan we over) De 13e bron is om je te ontdoen van karma, oftewel waar heb je spijt van? De laatste bron staat voor je wensen en verlangens, wat vraag je aan Indra, of wil je dat er gebeurd? Of zo ongeveer in elk geval want ik heb niet alles onthouden.
Om in de heilige bronnen te mogen moet je eerst een groene doek/sarong om met een soort rode sherpa. Iedereen in de baden loopt er zo bij. Het is een hele bijzondere ervaring en een fijne gids. Hij maakt heel veel foto’s van mij en legt in het begin veel uit. Ik weet alleen niet wat voor tip ik moet geven. Ik geef 50.000r maar bedenk me later dat het misschien wel weinig is. Meer heb ik op dat moment niet bij me want alles ligt in de kluis. Hopenlijk is hij er blij mee.

Als ik later mijn scooter opzoek, er staan er veel, maakt iemand van de beveiliging een praatje met me. Daarna zoekt hij mijn scooter (hij leest het kenteken op het label van mijn sleutel) en vind 'm vrijwel direct, ik sta er vlak naast. 😊 Hij tipt nog over een mooi uitkijkpunt bij een cacaoplantage hier vlakbij, dus ik besluit daar heen te rijden. Als ik daarna aan iemand in uniform vraag of ik links of rechtsaf moet, komt diegene me even later inhalen en zegt, ja ik was toch op weg naar huis ik rijd wel even met je mee, het is dezelfde kant op. Volgens mij helpen ze elkaar zo op een hele vriendelijke manier voor de toerist, maar wel zo dat ze elkaar de hand boven het hoofd houden. Natuurlijk krijg ik weer een rondleiding over de plantage, (hoewel ik zeg dat ik alleen voor het uitzicht kom) mag ik koffiebonen roosteren en weer koffie en thee proeven. Deze keer houd ik het bij slechts 3 soorten die ik de vorige keer het lekkerst vond. (Cocoskoffie, gingercoffie en mangofruitthee. Alles is gratis maar ze willen natuurlijk graag dat je wat koffie of thee bij ze koopt. Ze hebben hier een klein zakje van 100g, dat kan ik tenminste in mijn backpack meenemen. Maar het is voor Balinese begrippen heel erg duur! Voor een zakje Luwakkoffie van 100gr vragen ze 290.000r(€20,-) Ik houd het dan maar bij een zakje cocoskoffe voor 95.000r, zeg €6, dan verdienen ze nog iets aan me. 

Daarna scooter ik naar de rijstterassen van Tagalalang. Dat was mijn eigenlijke doel. Ook hier is het weer erg toeristisch, maar de rijstterassen en de uitzichten zijn prachtig zeker als je wat verder de hoek om loopt en in het wat minder toeristische gedeelte komt. Je moet dan wel flink afdalen en weer omhoog klimmen. Ik geniet van een Bintang op een idyllisch klein terrasje met mooi uitzicht op de rijstvelden en maak even een praatje met een Nederlands stel uit Emmen die naast mij zitten. Daarna rijd ik tegen half zes terug naar het hotel, moe maar voldaan. Ik regel mijn boottocht voor morgen naar Nusa Lembongang en eet de avonds bij Warung Biah Biah, een tip van mijn collega.

De mensen zijn hier echt heel vriendelijk en helpen je bijna altijd. Als onderweg mijn  scooter ermee stopt (dacht dat ik nog een volle tank had maar heb heel erg dom de meter verkeerd om gelezen, zat precies andersom dan bij de vorige scooter) en ik vraag waar ik benzine kan krijgen, rijd de man des huizes met mijn scooter de heuvel af -slim- en komt -tegen betaling- met een volgetankte scooter terug. En als ik op de rijstvelden in een moerassig gedeelte sta en mijn voet onder de modder zit zegt een Balinees meisje spontaan, dat ik verderop mijn voeten kan wassen. Ze loopt me voorop, laat me het plekje zien waar water uit een kraantje stroomt. Ze staat een beetje in de weg waardoor ik niet goed bij mijn voet kan maar dat was achteraf precies de bedoeling want ze wast zelf mijn voeten schoon. Volgens mij ook zonder bijbedoelingen, ze vragen er in elk geval geen geld voor. Dat ben ik dus echt niet gewend. Voel me de koningin hier... 🌸💝

2 Reacties

  1. Marjan:
    31 oktober 2019
    Leuk om je verhalen te lezen Sandra. Je bent flink aan het genieten en ontdekken zo te lezen.
  2. Suze:
    1 november 2019
    Lucky bird!
    Mooie avonturen San!