Dag 19 Lombok-Gili Air 11/11

Vanmorgen werden we 4.20u gewekt om de prachtige zonsopgang te zien vanaf mount Kenawa. Nou ja, het is dus meer een savanne achtinge heuvel op een klein eilandje vlak voor de kust van Lombok. Hij valt in t niet bij de enorme vulkaan Rinjani die we voor ons zien liggen. Eigenlijk ook niet de moeite van r beklimmen waard, maar ja je zal maar een mooie zonsopgang missen...
Weer terug op de boot krijgen we ontbijt (pannekoeken met banaan en chocoladesaus) en pakken onze spullen in. t Laatste stukje varen met de boot naar de haven Labuhan Lombok waar we rond 9.00u aankomen. Wat is de tijd voorbij gevlogen.

Daar worden we met zijn allen in een minibusje gepropt (lees met nadruk mini) waar we met zijn 18-en in zitten. Wadi onze touroperator reist ook mee en er hangt ook nog iemand van Wanua uit de deur van t busje. Wij zitten blijkbaar met onze voeten boven de motor want die worden heel erg heet en de bodem van de bus ook. Voeten omhoog dus. Terug in de drukte, een groter contrast kan je niet hebben. Ik dacht dat zo’n boottochtje mischien nog wel beter werkt dan een dure retraite, je komt volledig tot rust zo 3 dagen op het water met verder weinig afleiding. Maar nu zitten we dus midden in t drukke verkeer van Lombok, vol scooters, auto’s en paard en wagens. Weg rust. Onze chauffeur houd van doorrijden, waar het enigzins mogelijk is haalt hij in en moet het tegemoet komende verkeer voor hem wijken. Zo ook eenmaal het paardje voor de wagen, de koetsier stuurt t paardje gelukkig nog op tijd naar links en onze chauffeur remt waardoor het net goed gaat maar het levert hem een scheldpartij op van de koetsier. (En terecht)

Halverwege stoppen we even bij het hoofdkantoor van Wanua, waar we een refreshment krijgen, koffie of thee en wat te eten. Als ik naar de wc moet wordt ik het hoofdkantoor in gestuurd maar het toilet zit in het woonhuis wat direct aan het kantoor grenst en eigenlijk één open ruimte is. Zo leven ze hier blijkbaar. Wadi neemt hier afscheid van ons. De twee Nederlandse meisjes waar ik veel mee opgetrokken heb stappen in Sengigi uit. Dat levert wat meer ruimte in het busje op. Het laatste stuk rijden we langs de kust in het groenere deel van Lombok waar het veel rustiger is. Ongeveer 13.30u komen we aan in de haven aan de andere kant van het eiland aan.

Ik stap te zwaar bepakt (lees slecht ingepakt) in het houten bootje wat ons naar Gili Air brengt. Ik had weer een luxe Ferry verwacht maar dit is gewoon een open kajuitboot en ik moet met backpack en twee kleine tassen over de kniehoge dwarsbalken stappen wat best nog een kunst is. Het is maar een kort tochtje want Gili Air ligt heel dicht tegen Lombok aan. De boot schommelt wel flink, de golven staan dwars op de boot. Aangekomen loop ik met mijn bepakking naar de cottages (Salim) die ik geboekt heb, want er rijden hier geen auto’s of scooters, er is hier alleen paard en wagen of de fiets. Het is maar een kort stukje lopen maar het is zo warm en vochtig dat ik zweet als een gek en drijfnat aan kom. Dus neem ik eerst even een  verfissende douche om rustig bij te komen. 

Ik eet wat aan het strand en besluit het eiland te verkennen. Dit keer rijd ik dus niet rond op een scooter maar op een paarse fiets met fietsmand voorop. De jongen die de fiets verhuurd zet het zadel wat hoger, maar er zit maar een korte zadelpijn in dus hij is nog steeds veel te laag. Ach, het is toch maar voor 1 dag denk ik, ik huur morgen wel een ander. Maar terwijl ik eens om me heen kijk zie ik dat alle fietsen hier zo klein zijn. Okee, dus fiets ik met kromme benen t eiland rond. Zelfs dat is lastig want er zijn hier heel veel zandpaden en zonder versnellingen en een laag zadel kom ik daar niet doorheen. Daarom loop ik ook veel. Ik kom erachter dat Gili Air heel veel verborgen paadjes en weggetjes heeft waar leuke winkeltjes en verstopte hotelletjes zitten, maar waar vooral ook de locals wonen. Langs de stranden heb je vooral de toeristen zitten, en Gili is wel echt kleinschalig er is geen hoogbouw. Het is een super relaxed eiland, heel chill.

Ik vind t alleen niet zo leuk om alles weer alleen te moeten doen, ik zie en spreek natuurlijk niemand bij Salim Cottages en zo rond etenstijd zijn de straten en terassen ineens verlaten. Maar waarschijnlijk ben ik nog te vroeg.
Ik schrijf me in voor een duik morgen bij Manta dive, en vraag gelijk aan de instructeur of hij een leuk restaurantje weet om te eten. Hij vraagt waar ik van hou, dus ik zeg ‘the local food’ hij zegt dat er 20m verderop een zijstraat is, een ‘alley’ waar ik in moet rijden, de weg moet volgen en dan zit er rechts Ruby, een goed eettentje die hij zelf erg leuk vindt. Dus na mij opgefrist te hebben fiets ik die kant op en na 20m zit een heel smal donker steegje waar ik in rijd. Ik twijfel of dit wel klopt maar ja de 20m klopt wel dus ik besluit het maar even te volgen. Ik zie ondertussen bijna niks in t stikdonker op de fiets maar later wordt t steegje breder en zitten er ook hotelletjes aan weerszijden en wordt t gezellig. En idd daar is Ruby. Het ziet er leuk uit en ik stal mijn fiets op de parkeerplaats (Ik zag bij booking.com dat veel hotels een parkeerplaats aan bieden en ik vroeg me af waarvoor, want er rijden toch geen auto’s? Nou die zijn dus voor de fiets, haha)

Ik zie dan dat de instructeur daar ook zit, alleen aan een tafeltje en hij vraagt of ik behoefte heb aan een praatje. Dus we eten samen, verrassend. Hij blijkt van oorsprong Fins en werkt hier nu 3 jaar, heeft zijn leven ineens omgegooid door hier duikinstructeur te worden. Het eten is ook echt overheerlijk! Ik sluit de dag af op t terras aan t water bij mijn hotel. Pffff best weer een erg vermoeiende dag.